ضعف قانون یا قانون ضعیف
* محمد حیدری
مملکت آنلاین، ماجرای شهادت سروان علی اکبر رنجبر از ابعاد مختلفی قابل بررسی است. قبل از تحلیل محتوایی موضوع، نگاهی به قانون حمل سلاح مصوب سال ١٣٨٠ زوایای تاریک موضوع را از منظری دیگر روشن می سازد، در ماده دو این قانون شرایط به کارگیری سلاح به این شرح آمده است:
ماده ۲ - مأمورین مسلح موضوع این قانون باید شرایط زیر را داشته باشند:
- ۱ - سلامت جسمانی و روانی متناسب با مأموریت محوله.
- ۲ - داشتن آموزش‌های لازم در راستای مأموریت‌های محوله.
- ۳ - تسلط کامل در بکارگیری سلاحی که در اختیار آن‌ها گذارده می‌شود.
- ۴ - آشنایی کامل به قانون و مقررات مربوط به بکارگیری سلاح.
ماده ۳ - مأمورین انتظامی در موارد زیر حق بکارگیری سلاح را دارند:
- ۱ - برای دفاع از خود در برابر کسی که با سلاح سرد یا گرم به آنان حمله نماید.
- ۲ - برای دفاع از خود در برابر یک یا چند نفر که بدون سلاح حمله می‌آورند ولی اوضاع و احوال طوری باشد که بدون بکارگیری سلاح مدافعه شخصی امکان نداشته باشد.
- ۳ - در صورتی که مأمورین مذکور مشاهده کنند که یک یا چند نفر مورد حمله واقع شده و جان آنان در خطر است.
- ۴ - برای دستگیری سارق و قاطع‌الطریق و کسی که اقدام به ترور و یا تخریب و یا انفجار نموده و در حال فرار باشد.
- ۵ - در موردی که شخص بازداشت شده یا زندانی از بازداشتگاه یا زندان و یا در حال انتقال فرار نماید، از اقدامات دیگر برای دستگیری و یا توقیف وی استفاده کرده و ثمری نبخشیده باشد.
تبصره - آیین‌نامه اجرایی این بند توسط وزارتخانه‌های کشور و دادگستری تهیه و پس از تصویب هیأت وزیران به اجرا گذاشته خواهد شد.
- ۶ - برای حفظ اماکن انتظامی (مقر نیروهای انتظامی از قبیل مرکز فرماندهی، ستاد، پاسگاه، پایگاه، انبار سلاح یا مهمات و مرکز آموزشی).
- ۷ - برای حفظ سلاحی که جهت انجام مأموریت در اختیار آنان می‌باشد.
- ۸ - برای حفظ اماکن طبقه‌بندی شده بویژه اماکن حیاتی و حساس در مقابل هر گونه هجوم و حمله جهت ترور، تخریب، آتش‌سوزی، غارت اسناد و اموال، گروگان‌گیری و اشغال.
- ۹ - برای جلوگیری و مقابله با اشخاصی که از مرزهای غیر مجاز قصد ورود و یا خروج را داشته و به اخطار مأمورین مرزبانی توجه نمی‌نمایند.
- ۱۰ - برای حفظ تأسیسات، تجهیزات و اماکن نظامی و انتظامی و امنیتی.
تبصره ۱ - در موارد فوق در صورت اقتضای شرایط، اخطار قبلی الزامی است.
تبصره ۲ - نیروهای مسلح در مواردی که در چهارچوب بندهای مذکور مأموریت داشته باشند، مجاز به استفاده از سلاح می‌باشند.
در بخش دیگری از قانون حمل سلاح در رابطه با نحوه استفاده از سلاح آمده است:
تبصره ۳ - مأمورین مسلح در کلیه موارد مندرج در این قانون در صورتی مجازند از سلاح استفاده نمایند که اولا چاره‌ای جز بکارگیری سلاح نداشته باشند، ثانیاً در
صورت امکان مراتب:
- الف - تیر هوائی
- ب - تیراندازی کمر به پائین
- ج - تیراندازی کمر به بالا
را رعایت نمایند.
قطعا تمام وجدان های بیدار در ماجرای شهادت سروان علی اکبر رنجبر متاثر و ناراحت هستند مواجهه فرزند شهید با قاتل او و جمله ای که فرزند شهید تکرار می‌کرد:«دستت نلرزیده وقتی پدرم رو می کشتی» و سکوت و چهره سرد قاتل فضایی پر درد را به تصویر کشید. در ماجرای فوق دلرحمی شهید یا مجال نیافتن او در استفاده از سلاح به هر دلیلی این حادثه را رقم زد. مشاهده فیلم حادثه و مرور آن صحنه های تلخ نشان می داد که شهید ناچار به استفاده از سلاح بود اما استفاده نکرد، در دو روز گذشته گروهی در فضای رسانه ای موضوع اصلاح قانون حمل و به کارگیری سلاح را مطرح نموده اند از طرفی در مجلس شورای اسلامی به ریاست سردار قالیباف هم قول مساعدی برای اصلاح قانون وعده شده است اما به راستی آیا قانون حمل و به کارگیری سلاح ایراد دارد؟ اجرای تبصره سه قانون حمل سلاح بعد از تشخیص وضعیت خطر تنها سه ثانیه زمان می برد؛ معتقدم آموزش بیشتر و آمادگی جسمانی و روحی مامورین در مواجهه با ارازل و اوباش بیشتر از تغییر قانون کارآمد است.
رهبر معظم انقلاب هم در فرمایشاتشان پیرامون وضعیت پلیس آمریکا اشاره داشتند تفاوت در قانون آمریکا و نحوه اجرای آن از پلیس این کشور قاتلانی بی مسوولیت ساخته است.
صحبت از هفده ماده و شرط در بکارگیری اسلحه، سخت کردن مشکل است؛ تفاوت پلیس ایران با پلیس کشورهایی نظیر آمریکا در اعتقادات پاک و مذهبی و نگاه ارزشی و انسانی این نیرو در مواجهه با مسایل است.
کاش به بهانه ایرادات فردی دست به تغییر قانون کامل حمل سلاح نزنیم، زیرا آن سوی ماجرا ممکن است غیر قابل پیش بینی باشد و رویه هایی جاری شود که مردم عادی بیشترین آسیب را ببینند.
انتهای پیام/