مملکت آنلاین، ششمین صعود تیم ملی فوتبال ایران به جام‌‌های جهانی، پنج‌شنبه هفتم بهمن ۱۴۰۰ روی داد که ساده‌ترین و مقتدرانه‌ترین بود، با آرزو و جاه‌طلبی صعود از دور گروهی مرحله اصلی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر؛ صعودی دل‌چسب با سه بازی باقیمانده تا پایان، با هدایت بیحاشیه و عالی «اسکوچیچ» ارزان‌ترین سرمربی خارجی تاریخ ملی ایران که در ۱۴ بازی، ۱۳ برد و یک تساوی کسب کرد و درنهایت، در روزی که بانوان و خانواده‌ها به‌اجبار فیفا در ورزشگاه بودند، جواز حضور در جام جهانی قطر را بهدست آورد؛ صعودی که باعث انتشار انواع و اقسام تبریک و تهنیتها شد ولی به‌طورحتم، صعود ارزانقیمت دومیلیون دلاری مورد ادعای «عزیزیخادم» رئیس فدراسیون فوتبال نبوده است.
سنگین‌ترین محکومیت تاریخ فوتبال و البته ورزش ایران توسط فیفا در پرونده «ویلموتس» سرمربی نجیب و تضمینی «تاج» رئیس سابق فدراسیون، ششمیلیون یورو معادل ۱۶۰ میلیاردتومان است که تقریباً معادل کل بودجه یکسال ورزش ایران به‌حساب می‌آید و با سهل‌انگاری حقوقی در بستن قرارداد وی نیز همراه بوده است که همه به دنبال مقصر می‌گردند؛ غرامتی که باید فقط برای ۶۳ روز، باخت به تیم‌های بحرین و عراق و انداختن تیم ملی به دستانداز صعود به مرحله دوم مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ در قاره آسیا پرداخت شود.
خبر این محکومیت فجیع، ابتدا با ادعای یک روزنامه‌نگار ورزشی در پخش زنده تلویزیونی، خدشه به امنیت ملی براثر درج در رسانه‌ها تلقی شد اما در عصر ارتباطات و رسانه، حکم تاریخی فیفا نه‌تنها پشت پرده نماند بلکه خیلی سریع به سرخط خبرها تبدیل شد و فدراسیون فوتبال، وزارت ورزش، دولت و حتی مجلس و نهادهای بازرسی و امنیتی و... بهدلیل ضعف مدیریت و نظارت‌ها هدف حمله مردم قرار گرفتند.
رئیس فراکسیون ورزش مجلس در همان ایام مدعی شد «۹۵ درصد از کسانی که قرارداد را امضا کردند، آشنایی به زبان انگلیسی نداشتند و تنها بنابر گفته رئیس فدراسیون این قرارداد را امضا کرده‌اند»؛ از سویی رئیس سازمان بازرسی کل کشور نیز گفت: «این قرارداد به مدت سه سال و به مبلغ ۷.۸ میلیونیورو منعقدشده که در انعقاد آن، نظر کمیته فنی و توسعه فدراسیون فوتبال اخذ نشده و رأساً اقدام به امضای آن شده و هیئت‌رئیسه فدراسیون نیز پس از هشتروز آن را تأیید کرد».
سازمان بازرسی کل کشور همچنین هشت اسم را برای تحقیقات و رسیدگی این پرونده به دادستان عمومی و انقلاب تهران ارسال کرد که هنوز نتایج آن مشخص نیست؛ رئیس سابق فدراسیون فوتبال می‌گوید «ویلموتس» را وزیر ورزش معرفی کرد و ما اقدام کردیم و وزیر سابق ورزش هم می‌گوید ما فقط «معرفی» کردیم و بقیه موارد بر عهده خود فدراسیون بوده است! اما هرچه که هست، نحوه عقد قرارداد با سرمربی سابق تیم ملی براثر سوءمدیریت و نبود نظارت از جانب وزارت ورزش، هیئت‌رئیسه فدراسیون فوتبال و نهادهای نظارتی بوده که هیچ‌کسی آن را تا امروز گردن نگرفته است.
ماجرای ناراحتکننده و تأملبرانگیز حذف دو تیم پرهوادار استقلال و پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا هم از خبرهای شوکهکننده یکماه اخیر فوتبال ایران بود؛ جاییکه AFC برای حرفه‌ای کردن ساختار باشگاه‌های آسیایی، صدور مجوز حرفه‌ای برای آن‌ها را شامل پنج معیار اصلی و اساسی ورزشی، زیرساخت‌ها، پرسنلی، حقوقی و مالی دانسته که رویهمرفته دارای حدود ۶۰۰ آیتم است و از تاریخ ۱۰ اسفند ۹۹ تا اول مهر ۱۴۰۰ هیچ اقدامی جهت اخذ مجوز حرفه‌ای از سوی باشگاه‌ها انجام نشد، زیرا فکر می‌شد روال کسب مجوز حرفه‌ای مانند سال‌های قبل است، اما خط‌ونشان کنفدراسیون آسیا، اینبار شوخی‌بردار نبود.
در این مورد نیز مدیران سابق و فعلی باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس، وزارت ورزش و... هیچ‌کدام از تقصیرها را متقبل نشدند و واکنش‌های شتاب‌زده، حقبهجانب و بیاساسی مطرح کردند که باعث خشم و بی‌اعتمادی روزافزون هواداران دهها میلیونی این دو تیم شد؛ هرچند این اتفاق، پیامد‌های مالی و اعتباری فراوانی برای فوتبال ایران در پی دارد ولی فشار‌ها و سخت‌گیری‌های AFC شاید باعث تغییر ساختار و استاندارد باشگاه‌های ایرانی شود.
همانطور که در موارد فوتبالی بالا مشاهده شد و موارد بسیار زیاد دیگری در تمام امور مملکتداری و مدیریت کلان کشور، از امور سیاسی، اجتماعی تا فرهنگی، ورزشی، اقتصادی و... نیز به‌وفور یافت میشود، پدران صعود و پیروزیها بسیارند و همه درحال سبقت برای برعهده گرفتن موفقیتها هستند ولی هنگام افتضاحات ریزودرشت که همان سقوطهای متعدد است، مصداق ضربالمثل معروف «کی بود؟ کی بود؟ من نبودم» هستند.
بههرحال، این شیوه اداره امور که صف بستن و قد علم کردن برای خوشیها و سرمستیها و پنهان شدن هنگام بدبختیها و ناکامیهاست، شیوه حکومتداری و مدیریت اسلامی و حتی سبک مملکتداری ایرانیان درطول هزاران سال مدنیّت کشورمان نیست؛ مردم این مسائل را بهخوبی میفهمند و درک میکنند اما نادیده گرفتن بدیهیترین حقوق عامه و خاصه خود توسط مسئولان را نه میبخشند و نه فراموش میکنند.
انتهای پیام/