به گزارش مملکت آنلاین، صنعت آموزش طی سال‌های گذشته شاهد یک تغییر پارادایم بوده است؛ از تعطیلی مدارس حضوری گرفته تا معرفی فرهنگ کلاس درس مجازی، همه را غافلگیر کرد.
یک بخش دشوار برای معلمان و دانش‌آموزان وجود داشت، آن‌هم کار کردن در قسمت مدارس ابتدایی بود؛ بدیهی است که فکر کنیم بیشتر کودکان این گروه سنی تازه وارد دنیای فناوری شده‌اند فلذا قرار دادن آنها در معرض نمایشگرها در ساعات طولانی، هم برای سرپرستان و هم برای معلمان نگران کننده است؛ هدف کلاس‌های آنلاین این بود که کودکان بتوانند از فناوری برای داشتن یک تجربه یادگیری جذاب استفاده کنند.
اما این سوال مطرح است که چه چیزی باعث می‌شود آموزش آنلاین برای کودکان دبستانی نامناسب باشد؟
باتوجه به بررسی‌های انجام شده توسط روانشناسان و کارشناسان این حوزه، در حالی که نوجوانان مدرسه‌ای تلاش می‌کنند خود را با آموزش آنلاین تطبیق دهند، به دلایل زیر برای کودکان زیر ۱۰ سال ارائه آموزش به‌طور کامل آنلاین نه توصیه می‌شود و نه امکان‌پذیر است:
1. به عنوان مهمترین مرحله ای که در آن حداکثر رشد مغز رخ می دهد، زمان بیش از حد صفحه نمایشگر است که نمایش آن می تواند برای رفاه کلی کودک مضر باشد.
2. در ذات یک کودک ۶ و ۷ ساله این نیست که بیکار جلوی صفحه نمایش بنشیند؛ کودکان دبستانی باید کاوش کنند، از حواس دیداری، شنیداری و حرکتی خود استفاده کنند و با موارد مختلف درگیر شوند تا مهارت هایی برای آینده کسب کنند.
3. ثابت شده است که کلاس های آنلاین برای کودکان دبستانی بی اثر است و هیچ کاری برای تحریک دامنه توجه آنها انجام نمی‌دهد؛ چراکه مجموعه مهارت‌های مناسبی برای رشد به دست نمی‌آورند.
کودکانی که در این مقطع از زندگی، نوپا به شمار می‌روند به چیزی بیش از کلاس‌های مجازی نیاز دارند.
باید با این موضوع روبه‌رو شویم که آنها از طریق آموزش مبتنی بر وب بهتر یاد نمی گیرند که هیچ، بلکه آنها از طریق عمل و بیشتر بازی، یادگیری مطلوبی خواهند داشت.
گفتنی است که کودکان از تمام توانایی‌های بدن خود، لمس کردن، بوییدن، دویدن و خزیدن، ساختن خانه با پیکره‌های خاک رس یا شن و خیلی چیزهای دیگر یاد می‌گیرند که کاوش انجام داده و مهارت‌های لازم را در کنار درس خواندن فرا بگیرند.
کسانی که یادگیری خود را از طریق روش‌های آنلاین دریافت می‌کنند، در مقایسه با کسانی که تمرین‌های یادگیری عملی برای تقویت مهارت‌های روان‌شناختی، اجتماعی و فیزیولوژیکی به آنها پیشنهاد می‌شود، در آینده در شرایط سختی قرار خواهند گرفت.
با تأثیر کووید-19 بر بخش آموزش، درست است که شرایط کنونی موسسات را ایجاب می کند که با مربیگری آنلاین سازگار شوند، اما باید اقدامات کنترل شده‌ای وجود داشته باشد که معلمان و والدین برای تضمین اینکه فرزندانشان زمان زیادی را جلوی صفحه نمایش خود نگذرانند، انجام دهند.
در هر صورت، وضعیت فعلی نیاز به یک رویکرد پیشرفته دارد زیرا به نظر نمی رسد که این بیماری همه‌گیر پایان یابد؛ اینجا جایی است که یادگیری ترکیبی وارد می‌شود، یک فرآیند با ترکیبی از تجربیات آنلاین و آفلاین که بهترین
های هر دو جهان را ارائه می‌دهد، می‌تواند انتخاب مناسبی برای کودکان دبستانی باشد.
در پایان باید بگویم که مدارس را نباید مختص آموزش درس کرد لذا باید در کنار درس مجازی یا حتی حضوری، استفاده از مهارت‌ها را نیز یادآوری کرد.
شاید یک انتقال "فیگیتال" همان چیزی باشد که در انتظار صنعت مدارس پیش دبستانی و ابتدایی است!
انتهای پیام/