توقع دارید فیلمی با موضوع خیانت را خانوادگی ببیند؟ مشکل از شماست نه فیلم‌ها!
نمی‌شود به نوجوانانی که در مقطع راهنمایی است کلیدر محمود دولت آبادی یا صدسال تنهایی مارکز را داد. برای او کتاب نوجوان تعریف شده است. کتابی که با توجه به درک و فهم او نوشته شده است.
به گزارش مملکت‌آنلاین، مصطفی داننده در عصر ایران نوشت: این روزها دوباره برخی بلندگو به دست گرفته‌اند و از فیلم‌های اکران شده در سینما و فیلم‌های تازه‌ای که در جشنواره فجر به نمایش در آمده است، گلایه می‌کنند و می‌گویند این فیلم‌ها را نمی‌شود با خانواده دید.
آیا واقعا ما همه فیلم‌ها را باید با خانواده ببینیم؟ آیا همه فیلم‌ها باید برای خانواده ساخته شوند؟ نه، در هیچ جای دنیا همه فیلم‌را همه نمی‌توانند ببینند. اصلا ژانر در سینما تعریف شد تا مخاطب تعریف شود.
اینکه شما توقع دارید، فیلمی با موضوع خیانت را خانوادگی ببیند، مشکل از فیلم نیست، مشکل از شماست که نمی‌دانید هر فیلمی برای خانواده‌تان خوب نیست.
آیا شما فرزندان خود را در همه کانال‌هایی که عضو هستید، عضو می‌کنید؟ آیا به او اجازه می‌دهید در بحث مابین شما و همسرتان شرکت کند؟ نه، قطعا نه. چون فرزند در خانواده دارای حریمی خاص است. در سینما هم همین است. فرزند شما نباید خیلی از فیلم‌ها را ببیند چون هنوز از نظر سنی به درک موضوع نرسیده است.
در همین تلویزیون هم برخی از سریال‌ها متعلق به همه نیست و یک خانواده نمی‌توانند پای آن بنشینند. اینکه شبکه‌های خارجی، پخش فیلم‌های ترسناک خود را به آخر شب موکول می‌کنند، به خاطر ترسناک بود شب نیست بلکه آنها تصور می‌کنند در ساعت 11 یا 12 شب فرزندان خواب هستند و بزرگ‌سالان با فراغ بال می‌توانند به تماشای فیلم‌ها بنشینند.
مسائل ساده در ایران به قدری پیچیده می‌شود که دست بازی‌های اتاق فرار را هم از پشت می‌بندند. نمی‌شود به نوجوانانی که در مقطع راهنمایی است کلیدر محمود دولت آبادی یا صدسال تنهایی مارکز را داد. برای او کتاب نوجوان تعریف شده است. کتابی که با توجه به درک و فهم او نوشته شده است.
شما اگر می‌خواهید از فیلمی انتقاد کنید، بهتر است از روش‌های بهتری استفاده کنید. اگر نشان دادن خیانت را در سینما بر نمی‌تابید، بهتر است به دنبال دلیل‌های دیگری باشید.
سینما، آیینه‌ای از جامعه‌ای است که ما در آن زندگی می‌کنیم. نباید حرف‌های آن را به دل گرفت. وقتی سینما از خیانت حرف می‌زند، بهتر است سری به دادگاه‌های خانواده بزنیم و این مشکلات را درک کنیم. نه اینکه از پشت تلویزیون بگوییم، خیانت درد جامعه ایران نیست.
وقتی سینما از فقر می‌گوید و مشکلاتی که می‌تواند برای یک جامعه بوجود بیاورد، بهتر است به جای اتهام سیاه نمایی، به فکر چاره‌ای برای ریشه کن کردن فقر باشیم.
تندترین فیلم‌های علیه آمریکا، دولت‌مردانش و سیاست‌ایش در هالیوود ساخته می‌شود. به راحتی رییس جمهور و یا وکلای کنگره متهم به فساد می‌شود اما به کسی بر نمی‌خورد و هیچ کس متهم به سیاه نمایی نمی‌شود.
سرکوب کردن با برچسب سیاه نمایی باعث می‌شود دردها به درستی شناخته نشود و تبدیل به سرطانی شود یکباره خودنمایی می‌کند و دیگر راهی برای درمان آن وجود ندارد.
قبول کنیم همه دغدغه ایران و مردم آن را داریم. حرف‌های هم‌دیگر را بشنویم و به جای برچسب زدن به یکدیگر مشکلات را حل کنیم.