به گزارش مملکت آنلاین به نقل از پارسینه:«جانی دپ در بازدیدی غیرمنتظره از یک بیمارستان کودکان کانادا به عنوان کاپیتان جک اسپاروی فیلم دزدان دریایی کارائیب، به افزایش روحیه [بیماران]کمک کرد».
گزارش آگوست ۲۰۱۷ نشریه انگلیسی «تلگراف» درباره حضور جانی دپ، بازیگر محبوب سه گانه «دزدان دریایی کارائیب» در بیمارستان کودکان کانادا، این گونه آغاز می‌شود و در ادامه می‌نویسد «او بیش از پنج ساعت برای گفتگو با تک تک بیماران» در این بیمارستان وقت گذاشت.
جانی دپ به یکی از کودکان بستری شده هم گفت: «من شمشیر ندارم. برای دوستی آمده‌ام». ایندیپندنت هم در گزارش خود از عکس گرفتن‌های فراوان و بازی کردن جانی دپ با کودکان و خانواده هایشان نوشت و این که با شمشیر پلاستیکی با چند نفر از بچه‌ها جنگیده بود.
نمای دوم: فکر کن این اتفاق در ایران بیافتد چند نفر با سر و شکلی شبیه اعضای داعش، شمشیر و کلاشنیکوف واقعی در دست، همراه با اسب وارد یک مجتمع تجاری- تفریحی می‌شوند. فریاد می‌کشند، از مواد غذایی یک فست فودی می‌خورند، دکور داخل مجتمع را به این سو و آن سو پرتاب می‌کنند و به سمت مردم می‌دوند و گاه با آن‌ها تماس فیزیکی دارند.
اگرچه در تصاویر منتشر شده بسیاری از مردم به شکلی نسبتا عادی در حال نظاره کردن این نمایش غیرمنتظره هستند، اما از گوشه و کنار صدای جیغ و فریاد به گوش می‌رسد. این وحشت آفرینی تا جایی پیش می‌رود که بالاخره کار به درگیری لفظی هم می‌رسد و پدری که از ترسیدن فرزندش به شدت خشمگین است، شروع به داد و فریاد کردن بر سر عوامل نمایش می‌کند و در این بین با واکنش یکی از آن‌ها رو به رو می‌شود که می‌گوید «فکر کن این اتفاق (حمله داعش) در ایران بیافتد»!
نمای سوم: چه کسی چه چیزی را تبلیغ کرد؟ جانی دپ، بازیگری که به واسطه حضور در مجموعه «دزدان دریایی کارائیب» محبوبیتی بیش از پیش کسب کرده بود، از شخصیت این فیلم موفق برای روحیه دادن به کودکان بیمار استفاده کرد. او با اینکه می‌داند لباس‌های شخصیتی محبوب را به تن دارد باز به کودکان یادآور می‌شود که شمشیر ندارد و برای دوستی آمده است. جانی وقتی می‌رود همه
خوشحال هستند. در این سو، جمعی بازیگر با لباس منفورترین انسان‌های روی زمین و در حالی که هنوز یک سال از حملات تروریستی تهران نگذشته، با خشونت کلامی و رفتاری قابل توجه وارد مجموعه‌ای می‌شوند که از کودکان تا افراد سالخورده در آن حضور دارند.
آن‌ها نیامده اند که از فیلمی موفق برای شاد کردن و روحیه دادن به مردم استفاده کنند، بلکه آمده اند تا به شکلی کاملا غیرحرفه ای، برای موفق کردن فیلمی تلاش کنند که پیش از این کارگردانش در جریان جشنواره فیلم فجر از حربه مظلوم نمایی برای فروش فیلم استفاده کرده بود و اگر اکنون سالن هایش پر بود نیازی به وحشت آفرینی نبود. کار فرهنگی در این مرز و بوم به حکایتی غریب بدل شده که لحظه به لحظه «بر زَمینت می‌زند نادانِ دوست».
